WAkademia Hanlin – jedna z najwyższych instytucji edukacyjnych i państwowych w Chinach cesarskich, od czasów dynastii Tang do Qing, łącząca w sobie cechy ciała doradczego, think tanku, redakcji naukowej i biura prawnego. Do Akademii przyjmowano uczonych konfucjańskich, którzy z najlepszymi wynikami zdali egzaminy urzędnicze na najwyższy stopień jinshi. Wielu z nich osiągało potem najwyższe stanowiska w imperialnej biurokracji, np. Wielkiego Kanclerza. Nazwę można przetłumaczyć jako „Akademia Lasu Pędzli”.
WChaoshan - region kulturowo-językowy w północno-wschodniej części chińskiej prowincji Guangdong, graniczący z prowincją Fujian. Wyróżnia się na tle prowincji odmiennym językiem oraz tradycjami kulturalnymi. Nazwa Chaoshan jest zbitką nazw dwóch lokalnych miast, Chaozhou (潮州) oraz Shantou (汕头). Region Chaoshan obejmuje powierzchnię ponad 10 tys. km², na której mieszka około 13 mln osób.
WChinatown – nazwa dzielnic w różnych miastach świata, zamieszkanych głównie przez mniejszość azjatycką, przeważnie z Chin lub rdzennych Chińczyków osiadłych na tych terenach przez wypadki dziejowe i migracje ludu. Nazwa "Chinatown" zakorzeniła się nie tylko w USA oraz Kanadzie, lecz jest teraz używana w wielu innych językach, np. hiszpańskim, niemieckim czy szwedzkim.
WDazibao – to w Chinach ręcznie kaligrafowana gazetka wywieszana na ogół na murze lub ścianie w miejscu publicznym, zawierająca protest, tekst propagandowy lub innego rodzaju informacje, często spoza oficjalnego obiegu. Tego rodzaju gazetki pojawiały się już w czasach Cesarstwa Chińskiego, ale nabrały znaczenia po rewolucji demokratycznej w 1911 roku, kiedy rozpoczęto walkę z analfabetyzmem. Jako dazibao wywieszano często także gazety o ograniczonym nakładzie, fragmenty artykułów, pamflety polityczne itp.
WDongba, tomba – szaman lub kapłan w kulturze grupy etnicznej Naxi w południowozachodnich Chinach. Odgrywają wielką rolę w tradycyjnej religii Naxi. Dongba prawdopodobnie wywodzą się z przedbuddyjskiej tybetańskiej tradycji bön o czym mogą świadczyć ich stroje oraz wizerunki bóstw bon w nakryciach głowy. Wykorzystują w swoich obrzędach flagi modlitewne podobne do tybetańskich. Ich tradycje religijne wykazują także elementy animizmu oraz wpływy taoizmu. Rytuały wykonywane przez dongba mają na celu uzyskanie przychylności duchów, które zamieszkują różne obiekty związane z przyrodą. Literatura związana z magią i religią zapisywana jest przez nich w piktograficznym piśmie dongba.
WDuilian lub yinglian – w kulturze chińskiej krótkie poetyckie sentencje umieszczane przy drzwiach wejściowych. Zawieszane są symetrycznie po obydwu stronach drzwi i składają się z takiej samej liczby znaków chińskiego pisma; często parę duilian uzupełnia trzeci slogan, umieszczany nad drzwiami. Poza funkcją czysto ozdobną przekazują swoją treścią głębsze refleksje i mają przynosić błogosławieństwo domowi. Duilian sporządzane są zazwyczaj czarnym lub złotym tuszem na papierze koloru czerwonego i wykaligrafowane przez doświadczonego artystę. Sentencje nie są zapisywane współcześnie używanymi znakami pisma chińskiego, lecz dawniejszymi, bardziej ozdobnymi.
WFutou (幞頭) – urzędowe nakrycie głowy w cesarskich Chinach, używane od czasów dynastii Han do końca dynastii Ming.
WGuzheng, chińska cytra – chiński instrument szarpany przypominający cytrę. Od niego pochodzi japoński instrument koto.
WKoutou lub ketou – element etykiety w dawnych Chinach, polegający na okazaniu szacunku osobie stojącej wyżej w hierarchii społecznej poprzez uklęknięcie przed nią i trzykrotne oddanie pokłonu. Wykonywany był także podczas ceremonii religijnych jako oznaka uniżenia wobec bogów.
WKrępowanie (bandażowanie) stóp – chiński obyczaj kultywowany od ok. X do początków XX wieku, polegający na bandażowaniu stóp dziewcząt, celem ich skrócenia i deformacji prowadzących do pożądanego efektu estetycznego. Krępowanie stosowano początkowo u dziewcząt z wyższych klas społecznych, od których nie wymagano wykonywania intensywnych prac fizycznych. Obyczaj, który był wyznacznikiem statusu społecznego, przyjął się z czasem również wśród klas niższych. Za czasów ostatniej dynastii, Qing (1644-1912), rozpowszechniony był wśród wszystkich warstw społecznych, szczególnie na północy kraju. Krótkie stopy były w Chinach symbolem wytworności i zapewniały właścicielce dobre zamążpójście. Krępowanie miało także podtekst erotyczny, na co zwrócił uwagę również Zygmunt Freud, dostrzegając w nim fetyszyzm.
WLatający lampion – mały papierowy balon wypełniony gorącym powietrzem, z otwartym dnem, gdzie umieszczony jest ogień. Jego oryginalna nazwa chińska to tian deng.
WLuoshu – chiński kwadrat magiczny, mistyczny diagram wynaleziony według legendy przez Fuxi. Stosowany w sztuce feng shui. Parzyste liczby to żeńskie elementy yin, które rozmieszczono w rogach kwadratu, zaś liczby nieparzyste symbolizujące element męski yang są rozmieszczone w postaci krzyża ze znakiem 'wu' w środku. Centralna liczba odpowiada w symbolice człowiekowi i jest najmocniejszym elementem. Kwadrat luoshu miał schematycznie przedstawiać zmiany pomiędzy elementami żeńskimi i męskimi, jakie zachodzą w ciągu roku.
WMadżong – pochodząca z Chin gra dla czterech graczy. W grze wykorzystuje się specjalny komplet 144 kamieni podobnych nieco do stosowanych przy grze w domino, ale podzielonych na grupy w sposób podobny do kolorów w kartach i tworzące kilka innych grup – Wiatry, Smoki oraz Kwiaty i Pory Roku. Gra początkowo była zaplanowana jako hazardowa, gra się też towarzysko. Istnieją różne wersje zasad z mniejszym albo większym znaczeniem elementu losowego.
W
WMenshen – w ludowych wierzeniach chińskich para bóstw, duchy opiekuńcze drzwi.
WPapier Xuan, także papier ryżowy, potocznie nazywany również „królem papieru” lub „papierem długowieczności” – chiński papier wytwarzany ręcznie z kory drzewa Pteroceltis tatarinowii i słomy ryżowej; o gładkiej powierzchni i czystej teksturze, odporny na gniecenie i niszczenie, łatwo wchłaniający wodę i tusz; wykorzystywany do malowania i kaligrafii.
WPipa – chiński szarpany instrument strunowy. Czasami nazywany chińską lutnią, podobnie jak ona ma pudło rezonansowe w gruszkowatym kształcie. W Chinach znany jako tradycyjny instrument od ponad dwóch tysięcy lat. Kilka instrumentów w innych krajach wschodniej i południowo-wschodniej Azji jest spokrewnonych z pipą. Należą do nich japońska biwa, wietnamska đàn tỳ bà i koreańska bipa. Tylko koreańska wersja wyszła z użycia, podczas gdy gra na pozostałych jest wciąż znana i powszechna.
WPismo dongba – piktograficzny system pisma używany przez kapłanów bön tybeto-birmańskiej mniejszości etnicznej Naxi w Chinach, zwanych dongba. Pismo to służyło jako pomoc kapłanom, do zapisywania tekstów rytualnych. Obecnie, obok pisma geba oraz alfabetu łacińskiego, jest jednym z trzech rodzajów pisma używanych przez Naxi.
WPismo mandżurskie – system pisma oparty na dawnym piśmie mongolskim z dodatkiem znaków diakrytycznych, używany do zapisu języka mandżurskiego. Podobny alfabet jest obecnie używany przez lud Xibe, spokrewniony z Mandżurami. Zapisywany jest w pionowych kolumnach biegnących od lewej do prawej strony.
WPismo phags-pa (mong.: дөрвөлжин үсэг dörvöljin üseg, dosłownie: „kwadratowe pismo”; tyb.: ཧོར་ཡིག་གསར་པ་, Wylie: hor yig gsar pa „nowe pismo mongolskie”; chin.: 蒙古新字, pinyin: měnggǔ xīnzì, również w znaczeniu „nowe pismo mongolskie” – poprawniej 'phags-pa, także pasypa – alfabet sylabiczny opracowany przez tybetańskiego lamę Blo-gros rGyal-mtshan, zwanego 'Phags-pa, dla cesarza Kubilaj-chana, jako system pisma dla wszystkich języków używanych w cesarstwie chińskim w okresie panowania dynastii Yuan. Pismo to wyszło z użycia w okresie Ming, lecz nadal używano go do fonetycznego zapisu podczas nauki języka chińskiego. Pismo to jest ważne z tego względu, że zabytki piśmiennictwa w tym alfabecie stanowią znaczące źródło danych na temat ewolucji języka chińskiego oraz innych języków azjatyckich. Pismo to zostało pomyślane jako pismo mongolskie, lecz w rzeczywistości większość zachowanych tekstów w tym alfabecie zostało napisanych w języku chińskim.
WPismo yi – pismo sylabiczne używane do zapisu różnych języków, którymi posługują się ludy Yi w Chinach.
WQipao – to najpopularniejszy tradycyjny chiński ubiór kobiecy. Najczęściej jest szyty z jedwabiu, dość ciasno opina ciało nie podkreślając krągłości figury. Pod szyją jest charakterystyczna stójka. Suknia qipao sięga do kostek, aczkolwiek współcześnie popularna jest również wersja mini.
WRuch Nowej Kultury – chiński masowy ruch kulturowy rozwijający się na przełomie drugiej i trzeciej dekady XX wieku, postulujący upowszechnienie języka mówionego w literaturze, obalenie konfucjańskiego porządku społecznego i modernizację Chin na wzór zachodni.
WRuyi – chińskie berło, w przeciwieństwie do swojego europejskiego odpowiednika niebędące jednak atrybutem władzy, a talizmanem mającym zapewnić szczęście i spełnienie marzeń.
WSawndip – logograficzny system pisma używany w przeszłości do zapisywania języka zhuang w południowych Chinach. Nazwa w języku zhuang znaczy "surowe znaki". W języku chińskim określane są jako Gǔ Zhuàngzì 古壮字 lub Fāngkuài Zhuàngzì 方块壮字. Najstarszy zachowany tekst to stela z epoki Tang. Niektóre znaki pokrywają się z chińskimi, inne zaś zostały stworzone na wzór chińskich. W roku 1957 opracowano nowy system pisma dla języka zhuang, oparty na alfabecie łacińskim, używany od tej pory jako pismo oficjalne. Pomimo to, w roku 1989 wydano słownik znaków zhuang Sawndip Sawdenj, zawierający znaki używane w manuskryptach.
WShigandang lub ishigantō ishigantō – w kultach dalekowschodnich kamienna stela z wyrytymi inskrypcjami magicznymi, mająca chronić przed działaniem złych mocy. Umieszcza się je przede wszystkim na ścianach budynków, rzadziej na skrzyżowaniach dróg.
WSkapulimancja – wróżenie w oparciu o pęknięcia na powierzchni świeżo wypalonej owczej łopatki.
WStacje księżycowe – w tradycyjnej chińskiej astronomii dwadzieścia osiem konstelacji gwiezdnych, położonych wzdłuż równika niebieskiego, które przemierza Księżyc podczas obiegu Ziemi. Każdą z nich zamieszkuje inny duch, władający kolejnym dniem. Stacje podzielone są po siedem w cztery grupy, z których każda ma swój symbol i odpowiadające mu porę roku oraz kierunek świata.
WTabliczka przodka – w dalekowschodnim kulcie przodków zazwyczaj drewniana deseczka, pokryta czerwoną laką lub lakierowana, o długości ok. 30 cm i szerokości ok. 10 cm, w której po śmierci zamieszkuje dusza zmarłego.
WTeatr cieni – rodzaj teatru lalkowego, w którym widz obserwuje na ekranie cienie rzucane przez dekoracje, rekwizyty, lalki i aktorów. Teatr ten powstał w Chinach w III wieku p. n. e. Największą popularność zdobył w krajach Dalekiego Wschodu.
WTeatr Narodowy w Pekinie – futurystyczny budynek znajdujący się w centrum Pekinu, tuż za Wielką Halą Ludową, która oddziela go od zachodniej pierzei placu Tian’anmen. Prace budowlane trwały od grudnia 2001 do grudnia 2007 roku. Koszt budowy wyniósł prawie 3 miliardy juanów.
WTetrafobia to niechęć lub strach przed liczbą 4. Jest to szeroko rozpowszechniony przesąd w Azji Wschodniej w takich regionach jak Chiny kontynentalne, Tajwan, Japonia, Korea czy Wietnam.
WXiangqi – gra planszowa zwana także szachami chińskimi. Celem gry jest zamatowanie generała przeciwnika.
WZiemskie gałęzie – chiński system używany do pomiaru czasu. Powstał w oparciu o astronomiczne obserwacje ruchu Jowisza. Ponieważ cykl obiegu tej planety wokół Słońca wynosi w przybliżeniu 12 lat, Chińczycy podzielili ekliptykę na 12 odcinków, a samego Jowisza nazywali Suìxīng (歳星) czyli Gwiazdą Roczną. Każdemu z 12 lat cyklu odpowiadał jeden symbol w systemie Ziemskich Gałęzi.
WZodiak chiński podobnie jak zodiak europejski składa się z 12 znaków. Jednak w przeciwieństwie do zachodniego, cały cykl dzieli się nie tylko na miesiące, ale także 12 lat oraz 12 podwójnych godzin doby. Co więcej, lata również są notowane w cyklu dwunastostopniowym w oparciu o ruch Jowisza. Do oznaczania poszczególnych części cyklu używa się ziemskich gałęzi.