W

Aleksander Karadziordziewić – syn Jerzego Czarnego (Karađorđe). Książę serbski w latach od 1842 do 1858. Unowocześnił administrację państwa, popierał rozwój kulturalny kraju. W polityce zagranicznej orientował się na Austrię.

W

Despoci serbscy na Węgrzech – emigracyjni władcy serbscy przebywający na Węgrzech po podboju Serbii przez Turcję Osmańską w 1459. Władali terenem południowych Węgier.

W

Lazar Hrebeljanović, Лазар Хребељановић – książę Serbii, nazywany również carem.

W

Đurađ Branković, spolszczany jako Jerzy I Branković – władca (despota) Serbii w latach 1427–1456.

W

Jovan Dragaš Dejanović – serbski szlachcic z rodziny Dejanowiciów, który pod panowaniem Stefana Urosza V sprawował urząd despoty Kumanowa, Koczani oraz Strumicy. Bo bitwie nad Maricą w 1371 r. został osmańskim wasalem.

W

Święty Maksym cs. Swiatitiel Maksim, archijepiskop Wałachijskij serb. Ђорђе Бранковић – arcybiskup wołoski, święty prawosławny, despota serbski na Węgrzech latach 1485-1496.

W

Miejsca spoczynku władców Serbii:

W

Milan I Obrenowić – książę Serbii w latach 1868–1882 i król Serbii w latach 1882–1889.

W

Miłosz I Teodorewić Obrenowić – książę Serbii w latach 1817–1839 i 1858–1860, założyciel dynastii Obrenowiciów. W historiografii serbskiej zwany często kniaziem Miłoszem. Ojciec Michała I.

W

Wukaszyn Mrnjawczewić był serbskim władcą w średniowiecznej centralnej i północno-zachodniej Macedonii, który rządził od 1365 do 1371 r.

W

Nieznany książę – umowne określenie wodza plemion serbskich, który w początkach poprowadził swój lud VII w. z terenów Białej Serbii na położone bardziej na południu Bałkany.

W

Aleksander I Obrenowić, – król Serbii od 1889, syn króla Milana I Obrenowicia i Mołdawianki, Natalii z domu Keszko.

W

Michał Obrenowić – książę Serbii w latach 1839–1842 i ponownie 1860–1868. W 1842 został zdetronizowany przez Aleksandra Karadziordziewicia, a w 1868 zginął w zamachu.

W

Milan Obrenowić – książę Serbii w roku 1839.

W

Stefan Dragutin – król serbski w latach 1276–1282, syn Stefana Urosza I.

W

Stefan IV Lazarević – władca serbski od 1389 roku.

W

Stefan Konstantyn – król Serbii w latach 1321–1322 w opozycji do Stefana Urosza III Deczańskiego i Władysława Dragutinowicza; od 1303 do 1306 żupan Nevesinje; od 1314 de facto książę Zety. Przez część historyków nie jest uznawany za pełnoprawnego króla.

W

Stefan Nemania (Nemanja), Symeon Serbski, – wielki żupan Raszki (1170–1196), po uniezależnieniu od Bizancjum około 1190 roku nazywanej coraz powszechniej Serbią, święty Kościoła prawosławnego.

W

Stefan Pierwszy Koronowany, również Stefan Nemanicz – syn Stefana Nemanii, od 1196 roku wielki żupan Serbii, od 1217 król Serbów. Święty Serbskiego Kościoła Prawosławnego, autor dzieła Żywot św. Simeona.

W

Stefan Radosław – syn Stefana I Koronowanego, król serbski w latach 1228-1234.

W

Stefan Tomaszević Kotromanić – despota Serbii w 1459 r., król Bośni z dynastii Kotromanowiczów, sprawujący władzę od 1461 r. Syn Stefana Tomasza Kotromanicia z jego pierwszego związku małżeńskiego zawartego z Vojačą.

W

Stefan Urosz I zwany Wielkim – król serbski w latach 1243–1276, najmłodszy syn Stefana Pierwszego Koronowanego, święty Serbskiego Kościoła Prawosławnego.

W

Stefan Urosz II Milutin, serb. Стефан Урош II Милутин – król serbski w latach 1282-1321, syn Stefana Urosza I.

W

Stefan Urosz III Deczański, serb. Стефан Урош III Дечански lub Stefan Uroš III Dečanski – władca Serbii w latach 1321–1331. Zwany Deczańskim od miejsca położenia swej zadužbiny, monasteru Visoki Dečani, w którym został pochowany. Syn Stefana II Milutina.

W

Stefan Uroš IV Dušan – król Serbii w okresie 8 września 1331 – 1346. Od roku 1346 był pierwszym carem Serbii.

W

Stefan Władysław lub Władysław –, syn Stefana I Koronowanego, król serbski w latach 1234-1243.

W

Symeon Urosz Nemanjić nazywany Siniszą i Paleologiem, znany również w języku greckim jako Συμεών Ούρεσης Παλαιολόγος – despota Epiru (1359-1366) oraz Tesalii. Wcześniej rządził Epirem i Akarnanią w latach 1348-1356, jako namiestnik brata – cara Serbii Stefana Urosza IV. Po jego śmierci w 1355 roku Symeon ogłosił się cesarzem Serbów i Greków (Rzymian) jako konkurent swojego bratanka Stefana Urosza V.

W

Urosz I srb. Стефан Урош V Нејаки król Serbii jako Stefan Urosz V jako koregent wraz ze swym ojcem Stefanem Uroszem IV Duszanem w l. 1346-1355, w l. 1355-1371 samodzielny car; święty prawosławny.