W

Paul Blobel – SS-Standartenführer, członek SD i jeden z najwyższych oficerów Einsatzgruppe C.

W

Walter Blume – niemiecki zbrodniarz wojenny, dowódca Einsatzkommando 7a oraz SS-Standartenführer.

W

Wilhelm Friedrich Boger – zbrodniarz nazistowski, członek załogi obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau i SS-Oberscharführer.

W

Werner Braune – SS-Obersturmbannführer i członek SD, niemiecki zbrodniarz wojenny, w czasie II wojny światowej stojący na czele Einsatzkommando 11b.

W

Ernst Damzog – niemiecki policjant, Generalmajor, SS-Brigadeführer, członek Gestapo oraz zbrodniarz hitlerowski.

W

Ludwig Hermann Karl Hahn – niemiecki prawnik, oficer SS w stopniu SS-Standartenführera, zbrodniarz wojenny.

W

Reinhard Tristan Eugen Heydrich – niemiecki oficer wywiadu, nazista, esesman w stopniu Obergruppenführera, oficer policji w stopniu generała; szef Służby Bezpieczeństwa w latach 1932–1939, Gestapo w latach 1934–1939, Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy w latach 1939–1942, prezydent Interpolu w latach 1940–1942, zastępca protektora Czech i Moraw w latach 1941–1942. Organizator konferencji w Wannsee i zbrodniarz hitlerowski będący jednym z głównych współodpowiedzialnych za Holocaust.

W

Heinz Jost – zbrodniarz wojenny, wysoki oficer SS i policji.

W

Herbert Kappler – zbrodniarz hitlerowski, szef SD i Gestapo w Rzymie oraz SS-Obersturmbannführer.

W

Waldemar Klingelhöfer – zbrodniarz hitlerowski, członek SD, dowódca Sonderkommando 7b.

W

Helmut Knochen – zbrodniarz hitlerowski, SS-Standartenführer, dowódca Sipo-SD w okupowanej przez III Rzeszę Francji.

W

Josef Albert Meisinger – zbrodniarz hitlerowski, dowódca Einsatzgruppe IV, szef SD i Policji Bezpieczeństwa (Sipo) w Warszawie oraz SS-Standartenführer.

W

Bruno Müller – niemiecki prawnik, SS-Obersturmbannführer, dowódca Einsatzkommando 2/I które aresztowało profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego 6 listopada 1939 roku podlegającego organizacyjnie Einsatzgruppe I pod dowództwem Bruno Streckenbacha, działających przy 14 Armii.

W

Alfred Helmut Naujocks – niemiecki funkcjonariusz SS, pracował w niemieckiej Służbie Bezpieczeństwa Sicherheitsdienst (SD). Przygotował przeprowadzoną 31 sierpnia 1939 prowokację gliwicką. Po II wojnie światowej aresztowany przez aliantów, zbiegł z obozu. Z pochodzenia był Litwinem pruskim.

W

Erich Naumann – zbrodniarz hitlerowski, dowódca Einsatzgruppe B i SS-Brigadeführer.

W

Otto Ohlendorf – hitlerowski zbrodniarz wojenny, SS-Gruppenführer i generał-porucznik policji, dowódca Einsatzgruppe D, szef Urzędu III w ramach RSHA.

W

Otto Emil Rasch – zbrodniarz wojenny, SS-Brigadeführer i dowódca Einsatzgruppe C.

W

Martin Sandberger – zbrodniarz hitlerowski oraz SS-Standartenführer.

W

Emanuel Schäfer – niemiecki prawnik, oficer gestapo, SS−Oberführer i zbrodniarz wojenny.

W

Walter Friedrich Schellenberg – SS-Brigadeführer, wyższy funkcjonariusz SS, szef wywiadu Sicherheitsdienst (SD).

W

Eberhard Schöngarth – niemiecki zbrodniarz wojenny, SS-Brigadeführer, szef SD i Policji Bezpieczeństwa (Sicherheitspolizei) w Krakowie i Hadze.

W

Willi Seibert – SS-Standartenführer, członek SD, zbrodniarz hitlerowski.

W

Franz Alfred Six – zbrodniarz wojenny, SS-Brigadeführer, oficer służb specjalnych III Rzeszy i RFN.

W

Franz Walter Stahlecker – niemiecki oficer wywiadu i policji, nazista i SS-man w stopniu Brigadeführera oraz zbrodniarz wojenny. Pracował w Komisariacie Rzeszy Ostland i stał na czele Einsatzgruppe A.

W

Eugen Steimle – SS-Standartenführer, dowódca Sonderkommanda 7a oraz zbrodniarz hitlerowski.

W

Eduard Strauch – nazistowski zbrodniarz wojenny, w czasie II wojny światowej dowódca Einsatzkommando 2 oraz SS-Obersturmbannführer.

W

Thomas Wippenbeck – SS-Rottenführer, niemiecki zbrodniarz wojenny, funkcjonariusz Sipo, strażnik w więzieniu na ul. Pawiej w Warszawie.