WAceratherium – wymarły rodzaj ssaka z rodziny nosorożcowatych, z podrodziny Aceratheriinae. Zamieszkiwał Afrykę i Azję od epoki oligoceńskiej do pliocenu, żyjąc pomiędzy 33,9 a 3,4 miliona lat temu. Egzystował więc on przez 30,5 miliona lat. Osiągał długość 2,3 m, a wysokość – 1,2 m, ważąc około tony.
WAdilophontes – wymarły rodzaj ssaka z rodziny amficjonów, określanych jako „niedźwiedziopsy”. Prowadził głównie drapieżny tryb życia, był zdolny do kruszenia kości. Zamieszkiwał kontynent północnoamerykański w epokach oligoceńskiej i mioceńskiej, żyjąc od 24,8 do 20,4 miliona lat temu, co oznacza, że egzystował przez 4,4 miliona lat
WAnthracotherium – rodzaj wymarłych ssaków parzystokopytnych z rodziny Anthracotheriidae spokrewnionych z dzisiejszymi hipopotamowatymi.
WArchaeotherium – wymarły rodzaj ssaka z rzędu parzystokopytnych, przedstawiciel megafauny, żyjący we wczesnym oligocenie. Odnaleziony został w USA w takich stanach jak: Dakota Północna, Dakota Południowa, Wyoming, Nebraska. Był krewnym dzisiejszych pekari i innych kopytnych. Przypominał prawdopodobnie wielką pekari o groźnych kłach i guzach na głowie. Rozmiary to wysokość 1,2 m w kłębie i 2m na długość.
WArsinoiterium (†Arsinoitherium) – rodzaj wymarłych ssaków kopytnych.
WAstrapotherium – wymarły rodzaj ssaka kopytnego z Ameryki Południowej, wyglądem mogącego przypominać skrzyżowanie niewielkiego słonia z bardzo dużym tapirem. To dziwnie wyglądające stworzenie nie było jednak blisko spokrewnione z dzisiejszymi słoniami. Jego krewni to inne wymarłe kopytne kontynentu południowoamerykańskiego.
WBazylozaur (Basilosaurus) – rodzaj prawalenia żyjącego w eocenie, od 40 do 34 milionów lat temu.
WChalikoterium (Chalicotherium) – rodzaj prehistorycznych ssaków, żyjących w oligocenie i dolnym miocenie na terenie Eurazji i Afryki. Zaliczane do nieparzystokopytnych zwierzę roślinożerne miało swoje przednie kończyny uzbrojone w potężne pazury ułatwiające mu – jak grabiami – obrywanie z drzew liści i gałązek oraz służące za narzędzie odstraszania napastników i do obrony. Pazury te zmuszały Chalicotherium do podpierania się kłykciami palców podczas chodzenia, tak jak to robią współczesne goryle.
WHalitherium – rodzaj wczesnego brzegowca z późnego eocenu i oligocenu. Skamieniałości są częste w europejskich łupkach. W obrębie płetw posiadał nie wystawające kości palców. Zachowały się także pozostałości kończyn tylnych, z zewnątrz niewidoczne. Kość udowa łączyła się ze zredukowną miednicą. Żebra z kolei wydłużyły się, prawdopodobnie miało to związek ze zwiększeniem pojemności płuc, co z kolei pozwalało zwierzęciu na lepszą regulację swej wyporności.
WHyaenodon − rodzaj wymarłego ssaka z rzędu kreodontów (Creodonta). Przedstawiciele tego rodzaju zamieszkiwali tereny Europy, Azji i Ameryki Północnej. Hyaenodon pojawił się w środkowym eocenie i wymarł ostatecznie pod koniec oligocenu.
WHyracodon – wymarły rodzaj ssaków z rzędu nieparzystokopytnych.
WMammalodon – rodzaj wymarłego walenia z rodziny Mammalodontidae, zaliczanego przez naukowców do fiszbinowców, żyjącego w późnym oligocenie, 24 milionów lat temu, którego szczątki odkryto w roku 1932 na terenie Australii. Skamieniałości wskazują na daleko posuniętą ewolucję płetw piersiowych, niepodobnych już do kończyn lądowych przodków wieloryba. Najważniejszą jego cechą była jednak obecność zębów, co odróżnia zwierzę od współczesnych fiszbinowców. Fakt ten wskazuje na jego pośredni charakter pomiędzy prawaleniami a fiszbinowcami.
WMegistoterium – rodzaj wymarłych ssaków z rodziny hienodontów (Hyaenodontidae). Jeden z największych mięsożernych ssaków lądowych w dziejach ziemi, zaliczany nie do rzędu drapieżnych, a do kreodontów (pradrapieżnych). Był jednym z ostatnich przedstawicieli swej grupy. Zamieszkiwał Afrykę na terenach dzisiejszej Libii i Egipcie 24-21 milionów lat temu. Osiągał 1,7 metra wzrostu, 4-6 metrów długości i prawdopodobnie masę ok. 500 kilogramów. Jego czaszka osiągała długość 60 cm. Samiec był większy od samicy. Zwierzę to było – wraz z mongolskim andrewzarchem – największym znanym drapieżnym ssakiem lądowym w dziejach.
W†Mesohippus – rodzaj wymarłych ssaków z rodziny koniowatych, jeden z przodków współczesnych koniowatych. Żył na przełomie eocenu i oligocenu w Ameryce Północnej. W odróżnieniu od swego przodka Hyracotherium wszystkie kończyny miał zakończone 3 palcami. Posiadał również twardsze uzębienie, co umożliwiało mu żywienie się, poza liśćmi, również mniejszymi gałęziami i korzonkami. Miał wielkość współczesnego wilka – ok. 60 cm wysokości w kłębie.
WMetamynodon – rodzaj wymarłego ssaka z rodziny Amynodontidae zaliczanej do rzędu nieparzystokopytnych. Był najdłużej żyjącym przedstawicielem swej grupy. Pojawił się bowiem w późnym eocenie, a wymarł we wczesnym miocenie, kiedy to wyparł go ziemnowodny nosorożec Teleoceras. Skamieniałości znajdowane były w USA, Mongolii i Chinach.
WMylagaulidae – wymarła rodzina gryzonia wiewiórkokształtnych. Zamieszkiwała Wielkie Równiny Ameryki Północnej oraz Chiny 30,8 do 5,332 mln lat temu. Mylagaulidae wiodły podziemny tryb życia.
WObdurodon insignis - wymarły gatunek dziobaka z rodzaju obdurodon (Obdurodon). Żył w oligocenie na terenie Australii. Został odkryty w 1975 roku przez Mike O. Woodburne i Dick H. Tedford w Etudunna Formation na pustyni Tirari.
WParaceratherium – wymarły rodzaj bezrogiego nosorożca, a właściwie przedstawiciel rodziny Hyracodontidae z podrodziny Indricotheriinae; jeden z największych ssaków lądowych w historii. Żył od wczesnej do późnej epoki oligoceńskiej. Jego szczątki znaleziono w Eurazji od Chin do terenów byłej Jugosławii. Nazwa Paraceratherium oznacza „obok bezrogiej bestii”, odnosi się do Aceratherium, rodzaju uznawanego niegdyś za podobny.
WProailurus lemanensis – najstarszy opisany kot przypominający cywetę, odkryty w Europie, który pojawił się w oligocenie ok. 25 milionów lat temu.
WSaadanius – rodzaj ssaka naczelnego żyjącego w oligocenie na terenach Półwyspu Arabskiego, blisko spokrewnionego z ostatnim wspólnym przodkiem małp Starego Świata i małp człekokształtnych, tworzących razem grupę małp wąskonosych. Gatunkiem typowym rodzaju jest Saadanius hijazensis, znany z jednej niekompletnej czaszki, wstępnie datowanej na 29–28 milionów lat. Okaz ten odkryto w 2009 roku w zachodniej Arabii Saudyjskiej, w pobliżu Mekki i po raz pierwszy opisano w 2010 r., po uprzednim porównaniu ze współczesnymi i kopalnymi małpami wąskonosymi.
WSteneofiber – wymarły rodzaj ssaka z rodziny bobrowatych (Castoridae), zamieszkującego w okresie od wczesnego oligocenu do środkowego miocenu tereny Eurazji. Literatura wymienia gatunki: Steneofiber depereti, Steneofiber eseri, Steneofiber castorinus.
WSubhyracodon − wymarły gatunek ssaka z rodziny nosorożcowatych. Osiągał rozmiary dzisiejszej krowy, był więc roślinożercą średniej wielkości. Zamieszkiwał około 33 milionów lat temu wczesnooligoceńską Dakotę Południową. Większe od niego był jedynie rodzaj Brontops i chalikoteria. Nie posiadał rogów, polegając na swej szybkości podczas ucieczki. Jedynie gatunki odnalezione w Parku Narodowym Wind Cave posiadały parę kostnych krawędzi nad nosem.