WBadan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa lub Badan Bahasa – indonezyjskie gremium państwowe zajmujące się regulacją standardowego języka indonezyjskiego. Prowadzi działania na rzecz promocji języka narodowego oraz wypracowuje politykę w kwestii reagowania na wpływy języków obcych.
WBatik – technika malarska polegająca na nakładaniu wosku i kąpieli tkaniny w barwniku, który farbuje jedynie miejsca niepokryte warstwą wosku. Dla uzyskania specjalnych efektów proces woskowania i farbowania można powtarzać wielokrotnie.
WDangdut – gatunek indonezyjskiej muzyki pop, o korzeniach w muzyce malajskiej, arabskiej i indyjskiej. Powstał na przełomie lat 60. i 70. wśród muzułmańskiej młodzieży na wyspie Jawa, a w późnych lat 90. stał się powszechny u niższych warstw ludności indonezyjskiej, a także w Malezji i południowych Filipinach.
WKoteka – ozdobna osłona na męskie prącie, noszona tradycyjnie wśród niektórych grup etnicznych w Nowej Gwinei. Koteka sporządzana jest zwykle z wysuszonego owocu Lagenaria siceraria, ewentualnie innych gatunków jak Nepenthes mirabilis. Mocowana jest podstawą do moszny przy użyciu niewielkiej pętli. Druga pętla obwiazana jest wokół brzucha. Koteki różnych plemion różnią się od siebie; np. u przedstawicieli ludu Yali stosowane są długie, cienkie fallokarpy pomagające utrzymać plecione z rotangu spódniczki; mężczyźni z plemienia Tiom noszą podwójne koteki, a w schowku między nimi trzymają tytoń.
WLa Galigo, także: Sureq Galigo – indonezyjski epos stworzenia pochodzący z południowej części Celebesu, spisany w starej formie języka bugijskiego w ok. XIV w., zachowany w formie wielu manuskryptów, obejmujący 6 tys. foliałów – jedno z najobszerniejszych dzieł literatury na świecie, półtora razy dłuższe od hinduskiej Mahabharaty.
WMa’nene – rytuał odprawiany wśród ludu Toradżów na wyspie Celebes (Sulawesi) w Indonezji. Podczas tego święta, obchodzonego ku czci zmarłych, otwiera się groby zmarłych przodków.
WMuzeum Narodowe Indonezji – muzeum narodowe w Dżakarcie w Indonezji. Zostało założone w 1778 roku.
WNoken – wielofunkcyjna torba wykonywana techniką wiązania lub wyplatania z łyka lub liści przez ludność zamieszkującą prowincje Papui i Papui Zachodniej w Indonezji.
WPencak silat – zbiorcze określenie na wszystkie tradycyjne sztuki walki, wywodzące się z obszaru dzisiejszej Indonezji. Termin ten obejmuje wiele regionalnych stylów. Obecnie, dzięki emigrantom z Indonezji, tradycje te cieszą się popularnością również na Zachodzie, zwłaszcza w Holandii.
WPismo batackie – abugida tradycyjnie używana do zapisu języków batackich na północnej Sumatrze. W tradycyjnej kulturze Bataków znajomość pisma była ograniczona do kapłanów, zwanych datu i wykorzystywana głównie do zapisywania tekstów magicznych oraz kalendarzy. Po przybyciu na Sumatrę misjonarzy europejskich w drugiej połowie XIX w. przez pewien czas nadal wykorzystywano tę formę pisma, wraz z alfabetem łacińskim w szkołach do nauczania religii chrześcijańskiej, lecz po pierwszej wojnie światowej zrezygnowano zeń i pismo to popadło w zapomnienie. Obecnie jest używane głównie jako motyw zdobniczy.
WPismo jawajskie, hanacaraka, alfabet jawajski, pismo kawi – stary alfabet sylabiczny pochodzenia indyjskiego używany do XVI w. do zapisywania języka jawajskiego, a także w uproszczonej wersji do zapisu języka sundajskiego.
WPismo jawi (جاوي), Jawi, Yawi – wariant pisma arabskiego używany historycznie do zapisywania języka malajskiego i innych spokrewnionych języków w regionie Azji Południowo-Wschodniej. Obecnie jest jednych z dwóch oficjalnych systemów pisma w sułtanacie Brunei i w Malezji. Funkcjonuje także w regionie Pattani w Tajlandii oraz w Kelantan w Malezji.
WPismo sundajskie – alfabet sylabiczny stosowany w pewnym zakresie również obecnie do zapisu języka sundajskiego, oparty na dawnym sundajskim systemie pisma zwanym Aksara Sunda Kuna używanym od XIV do XVIII w.
WRandai – ludowa forma teatralna ludu Minangkabau w Indonezji, obejmująca muzykę, śpiew, taniec, dramat, przerywane pokazami sztuk walki pencak silat. Przedstawienia randai zwykle odbywają się przy okazji tradycyjnych świąt i mogą trwać przez kilka wieczorów. Randai znany w obecnej postaci powstał na początku XX wieku w wyniku połączenia odrębnych form.
WWayang – nazwa form teatralnych w kulturze indonezyjskiej.