WKannemeyeriidae – rodzina dużych, krępych dicynodontów mających dziób, a czasami kły. Były dominującymi dużymi roślinożercami przez większą część trwania triasu. Miały ogromne głowy, a beczkowate ciało podpierały masywne kończyny. Twardymi dziobami wyrywały kęsy trawy z korzeniami które następnie rozdrabniały w bezzębnych szczękach.
WBauria – rodzaj synapsyda z podrzędu Therocephalia. Należał do rodziny Bauriidae.
WCynognat – synapsyd z rzędu terapsydów, podrzędu cynodontów. Żył w okresie triasu na obszarze Gondwany. Prawdopodobnie posiadał sierść. Długość ciała 1,5 m; masa ok. 50 kg. Drapieżny, zęby zróżnicowane na siekacze, kły i trzonowe. Posiadał także wtórne podniebienie kostne w czaszce, dzięki czemu mógł pobierać pokarm i żuć bez przerywania oddychania.
WDinodontosaurus – rodzaj terapsyda z grupy Dicynodontia. Było to jedno z największych zwierząt roślinożernych triasu. Jak większość dicynodontów miał rogowy dziób i tylko dwa, ale za to bardzo duże kły. Pojawił się w środkowym, a zniknął w późnym triasie.
WEriciolacerta – mały przedstawiciel terocefali z rządu terapsydów. Żył w okresie wczesnego triasu na terenach obecnej Republiki Południowej Afryki oraz Antarktydy.
WIschigualastia – monotypowy rodzaj wymarłych terapsydów z grupy dicynodontów. Jedynym znanym przedstawicielem jest Ischigualastia jenseni, którego kopalne ślady istnienia odkrył C. Barry Cox z King’s College London Uniwersytetu Londyńskiego. Odkrycia dokonał podczas prac paleontologicznych na terenie formacji Ischigualasto w argentyńskiej dolinie Ischigualasto, 2 km na północ od Agua de la Peña. Informację o odkryciu, wraz z pierwszym opisem tych dicynodontów opublikował na łamach Breviora w 1962. Zwierzęta te żyły w piętrze karniku w późnym triasie. I. jenseni był dużym zwierzęciem. Jego czaszka miała 55 cm długości i 46 cm szerokości.
WKannemeyeria – rodzaj roślinożernego dicynodonta żyjącego na przełomie wczesnego i środkowego triasu.
WLisowicia – monotypowy rodzaj wymarłych terapsydów z grupy dicynodontów. Jedynym znanym przedstawicielem jest Lisowicia bojani, którego kopalne ślady istnienia odkrył zespół polskich paleobiologów i geologów pod kierunkiem Tomasza Suleja, profesora Instytutu Paleobiologii PAN w Warszawie oraz Grzegorza Niedźwiedzkiego, biologa z Uniwersytetu w Uppsali. Odkrycia dokonali podczas prac paleontologicznych na terenie cegielni w Lipiu Śląskim. Naukowcy opublikowali wyniki swoich prac w 2019 na łamach czasopisma Science. Lisowicia bojani żyła w późnym triasie, pod koniec noryku lub na początku retyku; gatunek ten jest obecnie najmłodszym znanym zwierzęciem, które z pewnością było przedstawicielem dicynodontów.
WLystrozaur (Lystrosaurus) – bardzo szeroko rozprzestrzeniony terapsyd z wczesnego triasu, żyjący 251‒248 milionów lat temu.
WPlacerias jest nazwą rodzajową roślinożernego terapsyda z grupy dicynodontów, żyjącego w późnym triasie na obszarze obecnej Ameryki Północnej. Najwięcej szczątków odkryto na terenie arizońskiego parku narodowego Petrified Forest.
WSinokannemeyeria – rodzaj dużego dicynodonta z długim pyskiem i z dwoma kłami skierowanymi ku dołowi, które wyrastały z zgrubiałych kości szczękowych. Pozostałe zęby zostały zastąpione przez rogowy dziób. Miejsce przyczepu mięśni znajdujące się z tyłu czaszki było dość małe, co sugeruje, że w odróżnieniu od innych dicynodontów Sinokannemeyeria nie miała potężnych mięśni szczęk do ścinania roślin. Większość dicynodontów rozdrabniało pokarm, suwając swe dolne szczęki do przodu i z powrotem do tyłu. Sinokannemeyeria rozdzierała materiał roślinny tylko w przedniej części pyska.
WTrinaksodon − wymarły synapsyd z grupy cynodontów, zamieszkujący południowe lasy około 240 mln lat temu. Był mięsożerny, polował na małe kręgowce, owady i inne bezkręgowce. Posiadał cechy gadów i ssaków. Był prawdopodobnie stałocieplny ponieważ znaleziono jego pozostałości zwinięte w kłębek − zwierzęta zmiennocieplne nie zwijają się w kłębek.