WAction painting, action-art (ang.), malarstwo gestu – technika malarska i nurt wewnątrz ekspresjonizmu abstrakcyjnego, polegający na wykorzystaniu spontanicznego, nieskrępowanego regułami malarskimi gestu bezpośredniego rozlewania (chlapania) farby na płótno.
WAerografika (aerografia) – technika malarska wykorzystująca pistolet natryskowy zwany aerografem, którego działanie polega na rozpylaniu farby poprzez strumień powietrza. Do malowania aerografem stosuje się wiele rodzajów farb, które są odpowiednio rozcieńczane, aby płynność natrysku nie była zakłócona.
WAl secco – technika malarska polegająca na pokrywaniu suchego tynku farbami zmieszanymi z wodą.
WBatik – technika malarska polegająca na nakładaniu wosku i kąpieli tkaniny w barwniku, który farbuje jedynie miejsca niepokryte warstwą wosku. Dla uzyskania specjalnych efektów proces woskowania i farbowania można powtarzać wielokrotnie.
WBistr, bister – przezroczysty pigment wytwarzany z rozpuszczonej w wodzie i kleju smolistej sadzy, uzyskiwanej przy spalaniu różnych gatunków drewna, głównie bukowego.
WChiaroscuro – termin stosowany czasem wymiennie ze "światłocieniem", ale kładący bardziej nacisk na różnice w natężeniu światła, podczas gdy "światłocień" oznacza ogólny rozkład świateł i cieni w dziele, dzięki którym uzyskuje się wrażenie trójwymiarowości.
WCloisonizm (kluazonizm) – sposób malowania opracowany przez Louisa Anquetina, Émile'a Bernarda i Paula Gauguina, kontynuowany przez malarzy skupionych wokół szkoły z Pont-Aven. Polegał na stosowaniu plam o jednolitej barwie otoczonych konturem.
WDywizjonizm – metoda malarska zapoczątkowana przez twórców impresjonizmu, rozwinięta przez neoimpresjonistów w tzw. pointylizm. Powstanie metody dywizjonizmu wiąże się z artystycznymi poszukiwaniami Claude’a Moneta.
WEglomizowanie – technika zdobienia szkła płaskiego motywem dekoracyjnym wydrapanym na zaczernionej powierzchni rewersu lub namalowanym ciemnym lakierem.
WEnkaustyka – technika malarska, polegająca na stosowaniu farb w spoiwie z wosku pszczelego, czasem z dodatkiem olejów schnących dla zwiększenia płynności farby. Farby nakładano na podłoże w stanie płynnym, za pomocą podgrzewanych metalowych łopatek (cauterium). Znana była też metoda nanoszenia farb pędzlami, bardziej wygodna w wypadku malowania większych obrazów.
WFresk – technika malarstwa ściennego polegająca na malowaniu na mokrym tynku farbami odpornymi na alkaliczne działanie zawartego w zaprawie wapna. Inne nazwy to al fresco i buon fresco.
WFrottage, frotaż – technika odciskania faktury dowolnych przedmiotów na powierzchni papieru przez przyłożenie papieru do danej rzeczy i mocne pocieranie go ołówkiem.
WGrataż – technika malarska polegająca na zdrapywaniu farby z płótna, wymyślona przez Joana Miró i Maxa Ernsta około 1926 roku.
WGrisaille, en grisaille – monochromatyczna technika malarska oraz obrazy uzyskane tą techniką, dające złudzenie trójwymiarowości. Używana do kunsztownego naśladownictwa kamiennych rzeźb, reliefów lub sztukaterii. Do malowania stosuje się tylko różne odcienie szarości.
WGwasz – farba wodna z domieszką kredy lub bieli, nadającej jej właściwości kryjące, oraz gumy arabskiej będącej spoiwem. Znana w Europie od średniowiecza, stosowana głównie w XVII i XVIII wieku, choć jest ona popularna do dzisiaj. Mianem tym określa się technikę malowania gwaszami, a także same obrazy nimi namalowane.
WImpast – technika stosowana w malarstwie olejnym lub akrylowym, polegająca na nakładaniu farby grubą, wypukłą warstwą przy pomocy pędzla lub szpachli.
WKompozycja (perspektywa) kulisowa – sposób oddawania głębi obrazu, odkryty już w prehistorii. Polega na tym, że elementy dalsze są częściowo zasłonięte przez elementy bliższe.
WKompozycja (perspektywa) strefowa (pasowa) – rodzaj kompozycji znany już w starożytnym Egipcie, mający na celu oddanie głębi obrazu. Postacie pogrupowane są w poziome rzędy (pasy), zaś pasy wyższe przedstawiają osoby dalsze.
WKreda – materiał do rysowania wykonany z naturalnego węglanu wapnia w formie pałeczek, czasem w drewnianej oprawie. Do prac artystycznych używa się go jak węgla i wymaga względnie szorstkiego papieru. Rysunki szkicowe, wykonywane naprędce wykonuje się na ciemnych tabliczkach lub podłożu prowizorycznym.
WKwadratura – termin wprowadzony w epoce baroku na określenie symulacji elementów architektonicznych przy wykorzystaniu efektów złudzenia optycznego. Technika kwadratury łączy elementy architektury, malarstwa i rzeźby, dając efekt iluzji przestrzeni.
WLabirynt fresków (Mariampol) znajduje się w Mariampolu 12 na działce prywatnej Stanisława Radomińskiego, w gminie Parzęczew koło Łodzi. Zawiera 50 fresków artystów z 14 krajów.
WLaserunek – przezroczysta lub półprzezroczysta warstwa farby, zmieniająca ton lub barwę niższych warstw obrazu, zwłaszcza olejnego. Pochodzenie nazwy nie jest jasne, być może wywodzi się z określenia lasur w językach romańskich, tj. lazur, oznaczające błękit, ale także przejrzyste, jasne barwy.
WLawowanie − cieniowanie i nakładanie warstw koloru, często jednolitej barwy, za pomocą pędzla, piórka lub rapidografu. Technika ta ma na celu pogłębienie przestrzenności i plastyczności dzieła. Służy także do podkolorowania rysunku konturowego, wykonywania ciemnych partii oraz stworzenia efektów światłocieniowych. Jest często stosowana przy malowaniu akwarelami, tuszem i pastelami.
WMalarstwo akrylowe – technika malarska wykorzystująca farby akrylowe. Malarstwo akrylowe jest alternatywą dla malarstwa olejnego i jednocześnie wygodniejszą techniką malarstwa od akwareli i gwaszu.
WMalarstwo kredkami – pośrednia technika między rysunkiem i klasycznym malarstwem. Polega ono na pokrywaniu papieru barwnymi plamami za pomocą różnego rodzaju kredek. Współczesne kredki dają możliwość uzyskiwania za ich pomocą efektów bardzo zbliżonych do akwareli a nawet malarstwa olejnego. Przy pomocy miękkich kredek można nie tylko rysować szkice ale też tworzyć całkiem „pełnoprawne” obrazy. Tego rodzaju kredkami maluje się nie tyle za pomocą ich zaostrzonych końców jak to jest w przypadku kredek ołówkowych lecz wykorzystuje się ich całe powierzchnie boczne, dzięki czemu można szybko zamalowywać duże powierzchnie i uzyskiwać efekty fakturowe. W stosunku do malarstwa farbami kredki dają mniejszą możliwość mieszania barw ale jednocześnie dają większą precyzję i łatwość malowania.
WMalarstwo na szkle – rodzaj malarstwa, gdzie obraz występuje po drugiej stronie szkła. Malowany bywa przeważnie farbami olejnymi lub wodnymi za pomocą pędzla i pióra. Farby temperowe były używane zazwyczaj przez malarzy ludowych.
WMalarstwo olejne – technika malarska, posługująca się farbami olejnymi.
WMalarstwo ścienne – malowidła zazwyczaj dużych rozmiarów, malowane na ścianie albo przeznaczone do osadzenia na ścianie jako stały element wystroju budynku.
WMalarstwo tablicowe – malarstwo, w którym w odróżnieniu od monumentalnego malarstwa ściennego lub witrażu, jako podobrazie wykorzystuje się drewnianą deskę albo płytę z innego materiału takiego jak ceramika, metal, kość słoniowa itp.
WMalarstwo temperowe – technika malowania przy użyciu farb temperowych oraz dzieła malarskie powstałe w tej technice. Malarstwo to, znane od starożytności, było wiodącą techniką w okresie średniowiecza.
WMalatura – część ornamentyki architektonicznej stanowiąca obraz malowany farbami, zwłaszcza na ścianie lub na drewnie, ale także na szkle. Malatury (malowidła) w architekturze najczęściej spotykane są w połączeniu z takimi technikami malarskimi jak fresk, graffiti, medalion, monochrom, polichromia, panneau, supraporta czy petroglify.
WMonidło – rodzaj realistycznego obrazu, portretu namalowanego najczęściej na podstawie zdjęcia ślubnego. Charakterystyczną cechą tego zazwyczaj czarno-białego obrazu były podkolorowania - na czerwono usta i lazurowoniebieskie oczy. Inne detale były retuszowane. Często postaciom domalowywano bardziej kosztowne stroje.
WMonochromatyzm (sztuka) – użycie w obrazie tylko jednej barwy o różnych odcieniach.
WMural – rodzaj malatury, nazwa pochodzenia hiszpańskiego oznaczająca w skrócie dzieło dekoracyjnego malarstwa ściennego, najczęściej monumentalne. Murale jako malarstwo ścienne pochodzi jeszcze z okresu prehistorii, były szczególnie rozpowszechnione w starożytnym Rzymie na ulicach miast.
WPastel – technika malarska i rysunkowa oraz środek rysunkowy i malarski w formie kolorowego sztyftu, służący do nanoszenia kolorowych pigmentów na podłoże. Mianem pastelu określa się także kompozycję malarską wykonaną tą techniką.
WPentimento – poprawka lub zmiana wykonana przez artystę w czasie malowania obrazu, której ślady są widoczne na ostatecznej wersji. Wskazuje na to, że artysta zmienił zdanie co do kompozycji lub poszczególnych elementów w trakcie pracy nad dziełem.
WPrzejście tonalne – w malarstwie, poligrafii, fotografii, równomierne przejście z jednej barwy do drugiej lub z jednego odcienia tej samej barwy do innego jej odcienia.
WPuentylizm lub pointylizm – neoimpresjonistyczna technika kształtowania formy obrazu, polegająca na budowaniu kompozycji obrazu poprzez zapełnianie gęsto rozmieszczonymi, różnobarwnymi punktami i kreskami kładzionymi na płótno czubkiem pędzla. Te punkty i kreski, oglądane z odpowiedniego, uzależnionego od ich wielkości oddalenia, zlewają się w jedno, tworząc obraz. Technika stanowiła rozwinięcie dywizjonizmu.
WQuadro riportato – termin stosowany w sztuce, opisujący freski ujęte w architektoniczne ramy.
WSangwina – czerwonobrunatna kredka używana do tworzenia szkiców lub rysunków. Nazwa pochodzi od łacińskiego określenia krwi. Mianem tym określa się również technikę rysunkową jak i rysunek wykonany tą techniką. Sangwiny używano już w renesansie.
WSfumato – w malarstwie olejnym łagodne przejścia z partii ciemnych do jasnych, dające mgliste, "miękkie" efekty kolorystyczne. Technika ta wykorzystywana była szczególnie przez Rafaela Santi oraz Leonarda da Vinci i jego szkołę; w Polsce m.in. Daniela Schultza, Jacka Mierzejewskiego i Iwo Birkenmajera. Sfumato jest to zacieranie wyrazistości konturu dzięki łagodnym przejściom światłocieniowym - daje wrażenie oglądania obiektu przez mgłę lub dym. Leonardo da Vinci eksperymentował z techniką sfumato rozpościerając nad dziedzińcem płachtę materiału, która rozpraszała słoneczne światło, zalecał też swoim uczniom pracę nie w pełnym słońcu. Przykładem użycia tej techniki jest obraz Leonarda da Vinci św. Jan Chrzciciel oraz Mona Lisa. Sfumato było charakterystyczną techniką dla okresu renesansu.
WSgraffito – technika dekoracyjna malarstwa ściennego.
WSuchy pędzel – technika malarska polegająca na nanoszeniu farby na podłoże prawie suchym pędzlem, często używana w modelarstwie dla podkreślenia detali.
WSzablon (graffiti) – technika malarska typowa dla street artu. Do malowania wykorzystuje się matryce, wycięte zazwyczaj w tekturze lub grubej folii, które przykłada się do malowanej powierzchni, a następnie pokrywa farbą. Najczęściej wykorzystuje się w tym celu farbę w sprayu, można jednak nakładać farbę również pędzlem lub wałkiem. Techniką tą można wykonać zarówno proste, jednokolorowe prace jak i prace bardziej skomplikowane, wymagające wykonania wielu matryc i dokładnego zaplanowania kolejności nakładania farb.
WTessera – nazwa techniki mozaikowej wykonywanej przy pomocy małych dokładnie obrobionych, kwadratowych bądź prostokątnych kawałków kamienia (kostek) lub szkła barwionego albo złoconego. Wyraz „tessera” oznacza także pojedynczą kostkę.
WWęgiel – materiał rydunkowy, technika rysunkowa oraz rysunek wykonany tą techniką.
WWitraż – ozdobne wypełnienie okna, wykonane z kawałków kolorowego szkła wprawianych w ołowiane ramki osadzone między żelaznymi sztabami. Ramki stanowią kontur rysunku, kreskowanie na szkle lub malowanie na nim przeźroczystymi farbami oddaje charakterystyczne elementy. Witraże stosowano głównie w budownictwie sakralnym. Technika witrażu znana była w starożytności, jednak została rozpowszechniona od wczesnego średniowiecza, a rozwinęła się w sztuce gotyckiej. Renesans witrażownictwa nastąpił na przełomie wieków XIX i XX w sztuce secesji.