
Taniec ludowy jest wytworem kultury ludowej. Stał się określeniem dotyczącym nie tylko samego sposobu poruszania się, ale również tradycyjnej muzyki, a dokładnie utworów komponowanych specjalnie z myślą o konkretnym rodzaju tańca.

Tańce luryjskie obejmują wiele tańców ludowych popularnych wśród różnych grup ludzi Lurów, którzy kształtowali, rozwijali i przenosili w kolejnych pokoleniach. Ze względu na wykryte przedmioty i wykopaliska archeologiczne z terenów zamieszkałych przez Luryjczyków, oczywiste jest, że historia tańca poprzedza migracja Aryjczyków do wewnętrznego irańskiego płaskowyżu.

Austriackie tańce ludowe - Kategoria zbiorcza, do której należy wiele austriackich tańców ludowych, różniących się określoną obrzędowością, kostiumami, liczbą tancerzy oraz ustaloną dla każdego z tańców choreografią. Pojęcie odnoszone jest najczęściej do takich tańców, jak Schuhplattler, Ländler, polka i walce, oraz, w mniejszym stopniu: Zwiefacher, czy Kontratänze.

Călușari – członkowie tradycyjnego sekretnego bractwa w Rumunii, Mołdawii, Bułgarii, Macedonii praktykującego rytualny taniec akrobatyczny căluș, rusalii.

Chacarera - taniec i muzyka ludowa zapoczątkowana w północnej Argentynie w XIX wieku.

Czardasz – taniec pochodzenia węgierskiego, przejęty i spopularyzowany przez Romów.

Fandango – hiszpański taniec ludowy na 3/8 w rytmie właściwym ostro wybijanym kastanietami i z towarzyszeniem gitary. Para tańcząca oddala się od siebie i przybliża w ruchach bardzo swobodnych, nie obejmując się jednak wcale. Fandango znaczy: błahostka.

Gawot – starofrancuski taniec ludowy pochodzący z Delfinatu, szczególnie rozpowszechniony w Bretanii.

Halling – ludowy taniec norweski w takcie na 2/4, 4/4, rzadziej 6/8, o tempie umiarkowanym do dość szybkiego. Halling jest tańczony zwykle solo przez mężczyzn przy wtórze oryginalnych ludowych skrzypiec (hardanger-fiedel) i zawiera elementy akrobatyczne, gdyż solista stara się utrzymać na drążku kapelusz, a konkurenci tańczący wokół usiłują go strącić.

Jig – rodzaj pieśni i tańca ludowego z okresu baroku. Wywodzi się z terenów Szkocji, Irlandii i Anglii. W okresie późniejszym często występował w formie stylizowanej, stając się końcową częścią suity klawesynowej.

Jota – hiszpański taniec ludowy, w metrum 3/4, tańczony z kastanietami. Istnieje wiele innych piosenek/tańców zwanych "Jotas", ale najbardziej znana z nich jest wersja aragońska.

Kamarinskaja – bardzo szybki, rosyjski taniec ludowy w takcie 2/4, o charakterze improwizacyjnym.

Kołomyjka – taniec ludowy związany z Europą Południowo-Wschodnią charakterystyczny dla różnych grup etnicznych zamieszkujących te tereny. W metrum jest parzystym. Tempo jest dość żywe, charakterystyczną cechą jest rosnące tempo. Kołomyjka nawiązuje do tańców góralskich.

Kozak – ukraiński taniec ludowy mężczyzn, wykonujących w czasie jego trwania przysiady, podskoki i wyrzuty nóg do przodu.

Morris – angielski taniec ludowy. Nazwa odnosi się do wielu tańców charakteryzujących się obrzędowością, krzykliwością strojów, liczbą tancerzy oraz ustaloną choreografią dla każdego z tańców.

Passepied – bretoński taniec ludowy, popularny w Bretanii od XVI wieku do dziś, będący rodzajem szybkiego menueta, zwykle w takcie 3/8 lub 6/8. W XVI wieku stał się tańcem dworskim i wszedł do muzyki baletowej. Szczególnie popularny był na dworach Ludwika XIV i Ludwika XV. Bywa częścią suity: pojawił się m.in. w suitach Johanna Sebastiana Bacha czy w Suicie bergamaskiej Claude'a Debussy'ego (1888).

Polskie tańce narodowe – tańce wywodzące się z tańców ludowych z terenów całej Polski. Przyjmuje się wyróżnienie pięciu tańców o charakterze narodowym, które w trakcie rozwoju historycznego znacząco odbiegły od pierwowzorów wiejskich. Pierwsze próby klasyfikacji tańców narodowych podejmowano w XIX w.

Saman – indonezyjski taniec ludowy o żywym tempie wykonywany przez młodych mężczyzn z plemienia Gayo, zamieszkującego prowincję Aceh na północnym krańcu Sumatry. Nazywany jest również „tańcem tysiąca rąk” z uwagi na charakterystyczne ruchy taneczne.

Seguidilla to hiszpański taniec ludowy podobny do bolera, lecz od niego szybszy, metrum 3/4 lub 3/8. Wykonywany jest przy wtórze kastanietów i gitary.

Tarantela – włoski taniec ludowy, z Neapolu

Trepak – taniec ludowy popularny na Ukrainie i w Rosji. Ma bardzo szybkie tempo w metrum 2/4. Charakterystyczne dla trepaka są drobne kroczki i przytupy.