
William Auld – szkocki poeta i tłumacz, który tworzył głównie w języku esperanto. Nominowany do literackiej Nagrody Nobla w 1999, 2004 i 2006 roku, jako pierwsza i jak dotąd jedyna osoba, za pracę w esperanto. Jego magnum opus, Planeta dzieci to długi na 25 rozdziałów poemat, wydany po raz pierwszy w 1955. Później pojawiły się kolejne wydania oraz tłumaczenia na wiele języków, m.in. niderlandzki, portugalski, angielski, scots, irlandzki, francuski, węgierski, a także polski. Po islandzku, włosku i w kilku innych językach zostały opublikowane fragmenty.

Ba Jin, właśc. Li Yaotang – pisarz chiński, działacz polityczny, esperantysta.

Julio Baghy, a właściwie Baghy Gyula - węgierski pisarz, poeta i aktor, znany główny ze swojej twórczości w języku esperanto. Urodzony na dzisiejszych Węgrzech, nauczył się esperanta w 1911 roku, swoją pracę na rzecz ruchu esperanckiego rozpoczął podczas swojego sześcioletniego wojennego zesłania na Syberię. Później wiceprzewodniczący Akademio de Esperanto.

Baldur Ragnarsson – islandzki pisarz tworzący w esperancie.

Kazimierz Bein – polski okulista, jeden z założycieli Polskiego Towarzystwa Okulistycznego.

Leo Belmont, właściwie Leopold Blumental – polski eseista, poeta, prozaik, znawca i tłumacz literatury francuskiej i rosyjskiej, założyciel Polskiego Związku Esperantystów.

'Marjorie Boulton – brytyjska literaturoznawczyni, pisarka i poetka, esperantystka.

Helmi Marie Dresen – estońska esperantystka, poetka, tłumaczka i autorka słownika esperanto-estońskiego.

Hilda Helene Dresen – estońska poetka, esperantystka i tłumaczka.

Jan Fethke – śląski pisarz oraz reżyser i scenarzysta filmowy.

John Islay Francis – szkocki pisarz esperancki. Nauczyciel angielskiego w liceum. Wraz z Auldem, Dinwoodie i Rossettim przedstawiciel tzw. Szkoły Szkockiej w literaturze esperanckiej.

Antoni Grabowski – polski inżynier chemik, publicysta, tłumacz i działacz międzynarodowego ruchu esperantystów.

Kálmán Kalocsay [wym. ˈkaːlmaːn ˈkɒlot͡ʃɒi] – węgierski esperantysta, pisarz, tłumacz, językoznawca i chirurg.

Lidia Ligęza – polska esperantystka, filolog, poetka, tłumaczka, autorka książek w języku esperanto.

Claude Piron – szwajcarski lingwista i psycholog. Tłumacz Organizacji Narodów Zjednoczonych w latach 1956-1961. Po opuszczeniu ONZ pracował dla Międzynarodowej Organizacji Zdrowia na całym świecie, pisząc jednocześnie wiele publikacji w języku Esperanto. Esperanto znał od dziecka i używał go wielokrotnie podczas swoich podróży po całym świecie, m.in. w Japonii, Chińskiej Republice Ludowej, Uzbekistanie, Kazachstanie, wielu krajach Afryki i Ameryki Południowej, oraz prawie każdym kraju europejskim. Był wielkim propagatorem tego języka, uznając go za najlepsze rozwiązanie światowego problemu komunikacji międzyludzkiej. Ostro krytykował supremację języka angielskiego, bardzo trudnego do przyswojenia dla osób nie posługujących się nim od dzieciństwa, a także nieracjonalny system nauczania języków w szkołach. Zwracał uwagę, iż obecny system w ogromny sposób faworyzuje osoby z anglojęzycznego kręgu kulturowego, spychając na gorszą pozycję ludzi posługujących się od dziecka innymi językami i zmuszając ich do wkładania ogromnego wysiłku w naukę języka angielskiego, która zazwyczaj nie przynosi większych efektów. Ukazywał także, jak tragiczna może się okazać sytuacja człowieka, który opuściwszy terytorium, na którym dominuje jego własny język, często nie jest w stanie porozumieć się z innymi. Porównywał to zjawisko do afazji. Wskazywał więc esperanto jako język prosty do nauczenia oraz neutralny jako idealną alternatywę dla panującego obecnie systemu, a środowisko esperantystów jako przykład dla świata w kwestii wzajemnego zrozumienia i tolerancji.

Edmond Privat – szwajcarski dziennikarz, esperantysta francuskiego pochodzenia, doktor historii, profesor uniwersytecki, pisarz i dziennikarz. Rzecznik sprawy polskiej.

René de Saussure – szwajcarski językoznawca i esperantysta. Profesor matematyki. Brat Ferdynanda de Saussure'a. Autor projektu reformy języka esperanto.

Raymond Schwartz – francuski urzędnik bankowy i pisarz esperancki, autor licznych wierszy i powieści, jak również skeczy, które reżyserował w paryskich kabaretach esperanckich.

Julian Tuwim – polski poeta żydowskiego pochodzenia, pisarz, autor wodewili, skeczy, librett operetkowych i tekstów piosenek; jeden z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego. Współzałożyciel kabaretu literackiego „Pod Picadorem” i grupy poetyckiej „Skamander”. Bliski współpracownik tygodnika „Wiadomości Literackie”. Tłumacz poezji rosyjskiej, francuskiej, niemieckiej oraz łacińskiej. Brat polskiej literatki i tłumaczki Ireny Tuwim, kuzyn aktora kabaretowego i piosenkarza Kazimierza „Lopka” Krukowskiego. Jego bratem stryjecznym był aktor Włodzimierz Boruński.