WHistoria architektury – nauka opisująca estetyczny i techniczny rozwój architektury, a także budownictwa od początków ludzkiej działalności budowlanej do chwili obecnej. Historia architektury zajmuje się także związkami architektury z rozwojem techniki, czynnikami klimatycznymi, ekonomicznymi, socjologicznymi oraz polityczno-ideologicznymi i religijnymi.
WArchitektura chińska – tradycja budownictwa rodzima dla chińskiego kręgu cywilizacyjnego, który wywarł również znaczny wpływ na takie kraje, jak Wietnam, Japonia i Korea. Architektura w Chinach zaczęła się kształtować już w XV w. p.n.e., a w III w. p.n.e. osiągnęła bardzo wysoki poziom np.: miasta Xi’an i Luoyang. Do początku XX w. historia Chin starożytnych znana z zachowanych kronik pozostawała niepotwierdzona przez znaleziska archeologiczne. Budowano z materiałów nietrwałych: w najbardziej zaludnionych rejonach nadmorskich z drewna, w innych z suszonej, niewypalanej gliny. Najstarsza zachowana budowla drewniana to główny pawilon w świątyni Foguang si na górze Wutai pochodząca dopiero z czasów dynastii Tang, nieco wcześniejsze są zachowane obiekty drewniane powstałe pod wpływem architektury chińskiej na terenie Korei i Japonii.
WAtlantropa – utopijna wizja niemieckiego architekta Hermana Sörgela, który w pierwszej połowie XX wieku zamierzał doprowadzić do budowy nowego kontynentu zamieszkiwanego przez Europejczyków.
WBartyzana – niewielka kolista, wieloboczna lub czworoboczna wieżyczka nadbudowana na koronę muru obronnego, zazwyczaj nadwieszona, pełniąca funkcje strażniczą i strzelecką. W fortyfikacjach nowożytnych przekształcona w kawalierę. Bartyzany wyposażone były z reguły w strzelnice, czasem też machikuły. Wykorzystywano je zwłaszcza na długich odcinkach murów, nie chronionych przez baszty.
WBrama miejska – forma przejścia w obwarowaniach miejskich. W przeszłości obok baszt i czatowni stanowiła system obronny miasta.
WHaweli, haveli urdu: حویلی, hindi: हवेली) - typ rezydencji arystokracji radżpuckiej i kupców marwarskich, występujących zwłaszcza w Radżastanie w północnych Indiach. Niektóre z najbardziej znanych haweli, ozdobione często freskami, są obecnie udostępnione do zwiedzania. Haveli w Pakistanie i północnych Indiach zbudowane są najczęściej w stylu muzułmańskim, z wewnętrznym patio, niekiedy również z fontanną. Wiele haweli w stylu mogolskim zachowało się również w starej części Lahore i Delhi.
WArchitektura Gryfic – organizacja przestrzeni użytkowej mieszkańców miasta. Istotą zarządzania będą takie elementy, do których zaliczamy umiejętności w zakresie sztuk: projektowania, konstruowania, wykonywania budynków i budowli przestrzennych.
WLawaterz lub lawatarz, lavabo lub lawabo, lavatorium lub lawatorium
WMaculce – w budownictwie: otwory o przekroju czworokątnym, pozostawione w murze po poziomych belkach rusztowania, na których układane były pomosty z desek (leżnie). Są wyraźnie widoczne m.in. w murze Baszty Sandomierskiej na Wawelu. Niejednokrotnie służą gołębiom i pustułkom jako miejsce do zakładania gniazd, przez co przyczyniają się do oszpecenia i erozji ceglanego muru.
WMuzeum Architektury we Wrocławiu – muzeum zarejestrowane w Państwowym Rejestrze Muzeów pod numerem 117/134. Jedyne w Polsce Muzeum Architektury. Posiada zbiory związane z architekturą oraz prezentujące w ramach wystaw czasowych twórczość architektów polskich i zagranicznych.
WOpus emplectum – technika budowlana, polegająca na układaniu zewnętrznej i wewnętrznej części muru z ociosanych bloków kamiennych i wypełnianiu przestrzeni między nimi kruszonym kamieniem zalanym zaprawą. Zewnętrzne ściany są spajane poprzecznie ułożonymi cegłami – diatonoi.
WOpus incertum – prymitywny sposób układania kamieni warstwy zewnętrznej w murach, wykonanych techniką opus caementicum. Rzeczona warstwa składała się z kamieni ociosanych tylko z jednej strony, ułożonych w nieregularny wzór, skąd też pochodzi nazwa. Sposób ten powstał w II wieku p.n.e.
WOpus spicatum – technika układania muru, stosowana od czasów rzymskich do średniowiecza, gdzie cegły, płaskie kamienie lub kamienne płytki układane są w jodełkę.
WOś elewacji – umowna pionowa linia wyznaczona na elewacji przez otwory okienne i drzwiowe. Osie elewacji numerowane są od strony lewej do prawej, poczynając od jedności, tj. 1, 2, 3 itd. W zależności od układu okien i drzwi liczba osi na poszczególnych kondygnacjach może być różna. Wyznaczanie osi elewacji jest pomocne w opisach budynków stosowanych dokumentacjach projektowych lub konserwatorskich - poszczególne elementy elewacji lokalizowane są poprzez określenie osi i kondygnacji.
WPolski styl budownictwa sakralnego w Ameryce to specyficzny typ budownictwa sakralnego spotykany w Stanach Zjednoczonych, przede wszystkim w stanach Środkowego Zachodu, ale również na wschodnim wybrzeżu.
WArchitektura Trzebiatowa. W kompozycji układu przestrzennego i architektonicznego miasta dominują formy historyczne, stanowiące świadectwo historii i rozwoju urbanistycznego miasta od średniowiecza po początek XX wieku. Miasto Trzebiatów, w obrębie murów obronnych zachowało ponad 50% historycznej zabudowy. Znaleźć tu można elementy architektury z okresu gotyku, renesansu, baroku, klasycyzmu i modernizmu.