WJęzyk migowy – język naturalny służący do porozumiewania się bez używania narządu słuchu, zazwyczaj przez same osoby głuche lub osoby słyszące z osobami głuchymi.
WAlfabet palcowy (daktylografia) – zbiór znaków migowych (daktylogramów) odpowiadających poszczególnym literom danego alfabetu. Ponieważ poszczególne daktylogramy odpowiadają literom, a nie fonom czy fonemom, są raczej odpowiednikami pisma niż mowy. Każdy język migowy posiada własny alfabet palcowy.
WChilijski język migowy – język używany przez głuchoniemych oraz przez 7 instytucji na terenie całego Chile.
WCzeski język migowy – naturalny język migowy społeczności Głuchych w Czechach.
WILY – nieformalny znak amerykańskiego języka migowego. Jego używanie można zauważyć głównie na terenie Stanów Zjednoczonych i innych krajach amerykanizowanych; znak powstał wśród głuchoniemych uczniów używających amerykańskiego języka migowego z kombinacji znaków dla liter I, L i Y.
WKataloński język migowy – język z grupy języków migowych używany na terenie Hiszpanii, w regionie Katalonii. Jest wzajemnie zrozumiały z hiszpańskim językiem migowym, podobnie jak wzajemnie zrozumiałe są kataloński i hiszpański.
WNowozelandzki język migowy lub NZSL – główny język społeczności głuchych w Nowej Zelandii. Stał się jednym z języków urzędowych Nowej Zelandii w kwietniu 2006 r.
WPolski język migowy (PJM) – język migowy, którym posługują się głusi w Polsce, stanowiący ich naturalny język komunikacji. Jest to język wizualno-przestrzenny. Od 1 kwietnia 2012 roku na mocy „Ustawy o języku migowym” osoby głuche w Polsce mogą deklarować Polski Język Migowy jako wybraną przez siebie formę komunikowania się.
WSzwedzki język migowy – naturalny język migowy społeczności Głuchych w Szwecji. Od 1981 roku ten język migowy jest w Szwecji oficjalnym pierwszym językiem Głuchych. Posługuje się nim około 30 tysięcy osób niesłyszących lub niedosłyszących z ciężką utratą słuchu.