WElektroencefalograf – urządzenie wykorzystywane w elektroencefalografii (EEG); rejestruje zespół słabych sygnałów elektrycznych zapisanych jednocześnie w różnych punktach skóry głowy. Sygnały te wyrażają rytmy i fazy zwane także falami mózgowymi. Są to drgania elektryczne w miarę regularne o częstotliwości, która nie przekracza 0,5–35 Hz. Informują one o rozmieszczeniu źródeł fal elektromagnetycznych wewnątrz mózgu. Zależności między wykresami pozwalają scharakteryzować fale mózgowe, a interpretację wykorzystać do celów diagnostycznych przez porównanie aktywności mózgu normalnej z patologiczną.
WFala P300 – poznawczy potencjał wywołany, odzwierciedlający proces decyzyjny w korze mózgowej. Pojawia się ona tylko wtedy, jeśli zastosuje się specjalny protokół stymulacji dwoma typami bodźców: grupą bodźców stanowiących tło, na tle których pojawiają się bodźce innego rodzaju różniące się od bodźców tła. Osoba badana powinna reagować, angażując procesy poznawcze w odpowiedzi na pojawianie się bodźców wyróżniających się z tła. Ważne jest, aby badany zmuszony był do czynnej reakcji uzależnionej od pojawienia się bodźców drugiego rodzaju, na przykład poprzez ich zliczanie i naciskanie przycisku, gdy się one pojawią. Ponieważ fala P300 odzwierciedla proces decyzyjny w korze mózgowej, więc można przyjąć, że obniżenie sprawności procesów poznawczych sprawi, że dla badanej osoby stanowić będzie trudność odróżnienie drugiego rodzaju bodźców od bodźców tła, co będzie widoczne w zmianie morfologii, amplitudy i latencji fali P300.
WFale beta – w elektroencefalografii czynność w zapisie EEG o częstotliwości większej niż 13 Hz. Czynność beta w prawidłowym elektroencefalogramie osoby dorosłej wykonanym typowo w czuwaniu przy zamkniętych oczach dominuje w okolicach czołowocentralnych, w odróżnieniu od czynności alfa, która dominuje w okolicach potylicznych. Czasami czynność beta występuje w sposób rozlany – nie tylko w okolicach czołowych, ale także potylicznych, czyli tam, gdzie fizjologicznie powinien być rytm alfa. Najczęściej ma to miejsce:u osób przyjmujących niektóre leki, np. benzodiazepiny po otwarciu oczu w stanach zogniskowanej uwagi w senności, zasypianiu, budzeniu się i śnie REM w nadczynności tarczycy i niektórych innych zaburzeniach endokrynologicznych.
WNeurotrening – trening neurologiczny prowadzony przy użyciu specjalistycznygo sprzętu komputerowego z bardzo czułą głowicą zakończoną elektrodami mierzącymi fale mózgowe. Neurotrening znany jest również jako: neurofeedback, eeg biofeedback, biofeedback eeg, mindfeedback, brainfeedack, cerebrofeedback, neurologiczne biologiczne sprzeżenie zwrotne, neuroterapia, rehabilitacja mózgu, trening mózgu.
WPotencjały wywołane – potencjały elektryczne rejestrowane z powierzchni głowy po zadziałaniu odpowiedniego bodźca. Może to być bodziec wzrokowy, słuchowy lub czuciowy. W zależności od tego wyróżniamy wzrokowe potencjały wywołane, słuchowe potencjały wywołane, somatosensoryczne potencjały wywołane a także poznawcze potencjały wywołane. W przeszłości używano nazwy evoked potential, ale od 1969 roku w neurobiologii stosuje się niemal wyłącznie termin event-related potential (ERP). Z uwagi na niską amplitudę większości ERP oraz współistnienie spontanicznej czynności elektrycznej mózgu przy rejestracji potencjałów wywołanych stosuje się wielokrotne powtarzanie danego bodźca, a następnie komputerowe uśrednienie uzyskanych odpowiedzi. Analiza potencjałów wywołanych pozwala na nieinwazyjne obrazowanie funkcjonowania mózgu.
WWzrokowe potencjały wywołane – potencjały wywołane rejestrowane z powierzchni głowy w trakcie stymulacji osoby badanej bodźcem wzrokowym. Może być nim błysk światła lub pojawiająca się w polu widzenia czarno-biała szachownica o rytmicznie zmieniających się polach.
WZespoły K – w elektroencefalografii (EEG) charakterystycznie wysoka amplituda fal mózgowych, występująca w drugiej fazie stadium snu NREM. Zespoły K zwykle występują wspólnie z wrzecionami snu.